شما درد بی درمان من شده اید

این متن قسمتی ازخطبه ی 121 نهج البلاغه ی مولا علی (ع) هست.

وقتی خوندم به یاد آقا افتادم و با خودم گفتم چقدر احتمال داره مولامون مهدی (عج) هم ما رو اینطوری خطاب کنند...

شگفتا! می خواهم بوسیله ی شما بیماری ها را درمان کنم، ولی شما دردبی درمان من شده اید،

کسی را می مانم که خار در پایش رفته و با خار دیگری می خواهد آن را بیرون بکشد،در حالیکه میداند خار در تن او بیشتر شکند و برجای ماند.

خدایا طبیب این درد مرگبار به جان آمده، و آب رسان این شوره زار، ناتوان شده است...

و این هم یه شعر مثل همیشه پر نغز از استاد قزوه

غوغای چشم و راز زبان را نگاه کن

دل را ببین، هر آینه جان را نگاه کن

ما سوختیم و آنچه که اندوختیم سوخت

از سود ما مپرس، زیان را نگاه کن

هر روز زندگان زمین ضجّه می زنند

هر شام مردگان جهان را نگاه کن

از یاد رفته ایم و به تاراج می رویم

کالای حسرتیم، دکان را نگاه کن

زخم نهان و آه عیان را که دیده ای

آه نهان و زخم عیان را نگاه کن

دنبال ماه زخمی من بیش از این مگرد

شب‏های ابری رمضان را نگاه کن

قد قامت نماز ریا خالی از خداست

حی علی الصلاة اذان را نگاه کن

موسای من! سراغ خدا می روی، مرو

حال مرا بپرس، شبان را نگاه کن

بگذر ز جستجوی غریبانة دلم

قبر بدون نام و نشان را نگاه کن

در موج خیز فتنه هبا و هدر مشو

راه امین و خط امان را نگاه کن

دجّاله‏ها به خانة دل رخنه کرده اند

تنهایی امام زمان(عج) را نگاه کن